“Ze weigeren mijn nieuwe naam te gebruiken”

Het verhaal van Phoenix (25 jaar) uit Zaanstreek-Waterland

“Ze weigeren mijn nieuwe naam te gebruiken”

Mijn naam staat voor ‘herrezen’ en zo voel ik mij ook. Maar dat heeft wel even geduurd. Ik identificeer mij als mens. Niet als man en ook niet als vrouw. Je kan dat non binair noemen, zelf hou ik niet van hokjes en etiketten.

Ik kom uit een familie die voor elkaar zorgt zolang je in het perfecte plaatje past en ‘normaal doet’. Al heel jong voelde ik mij geen meisje. Ik was een rauwdouwer, klom in bomen en hield van motoren. Ik had een jongen moeten zijn. Toen ik ervoor uit durfde te komen dat ik lesbisch was, mocht ik niet meer stappen en het contact met mijn ouders bekoelde. Dat deed pijn en was verwarrend.

Mijn relaties en mijn geaardheid liggen lastig in de familie. De man van mijn moeder deed op verjaardagen niet anders dan er kwetsende opmerkingen over maken. Een oom en tante vonden het op zich goed als mijn vriendin en ik op bezoek kwamen. Maar dan zeiden ze wel: ‘Je mag haar volgende week niet meenemen naar de verjaardag van Bart want wat zal opa wel niet denken!’ Heel lang heb ik gedacht ‘ik mag mijn opa en oma niets vertellen over mijn geaardheid’.

Nu ik mij niet als man of vrouw identificeer, slingert de vrouw van mijn vader mij geregeld verwijten naar het hoofd. Wat ik mijn vader wel niet aandoe. Ik moet eens normaal gaan doen. Ze snappen niet dat je als mens van mensen kan houden. Eigenlijk bij alles waarin ik anders ben dan mijn familie ligt er een oordeel op. Dat wordt dan eerst heel lang niet uitgesproken, we praten op verjaardagen over koetjes en kalfjes, maar ondertussen hangt er iets in de lucht. Je voelt het en je ziet het aan blikken die mensen met elkaar wisselen. Vaak barst na verloop van tijd alsnog de bom. Met ruzie en boze woorden.

Ik heb veel nagedacht over man zijn, vrouw zijn en een naam die bij mij past. Onder meer via de Zaanse Regenboog, heb ik een netwerk van vrienden om mij heen verzameld. Daar was veel ruimte voor gesprek en ontmoeting. Toen ik mij daardoor wat sterker voelde en een nieuwe naam voor mijzelf had gekozen, plaatste ik op Facebook een bericht. Met de bekendmaking en wat uitleg erbij. Heel liefdevol naar mijn ouders. Meteen hing mijn vader aan de telefoon: ‘Je haalt dat er nu af. Wat denk je wel niet dat je mij ermee aan doet? Ik krijg allemaal vragen. Doe eens normaal!’

Dus toen ben ik weer heel lang mijn schulp in gekropen en alleen in Zaandam mezelf gaan noemen zoals ik dat zelf wil. Zo is het eigenlijk nog steeds. Mijn familie weigert mijn naam Phoenix te gebruiken. Ze blijven me hun dochter noemen, hun ‘kleine meisje’. Ik corrigeer mijn familie ook niet omdat ik het niet durf.

Heel af en toe gaat mijn vriend mee naar een verjaardag. ‘Zie je wel je bent gewoon hetero’, zeggen familieleden dan op verwijtende toon. Wij kunnen daarin niet onszelf zijn. En zodra mijn moeder me dan bij mijn geboortenaam noemt, vraagt mijn vriend: ‘Wie bedoel je nou?’ Dat steunt mij. Ik voel mij dan door hem gezien en gekend. Hij komt voor mij op. Maar het gaat er bij hen niet in. Ze wijzen dan naar me en weigeren mij Phoenix te noemen.

Ze zeggen wel: ‘Je bent mijn dochter en ik hou van je zoals je bent’. Maar dat is dus niet zo. Ze weigeren mijn gekozen naam te gebruiken. Het zou al zoveel verschil maken als ze één keer zeggen ‘je bent mijn kind’.

Ik begrijp dat mensen eraan moeten wennen, aan non-binair. De taal is er ook nog niet op ingesteld. Ik voel me geen ‘die’, ‘hen’ of ‘hun’. Soms roept iemand mij aan met ‘o meneer’ en dan draai ik mij om, is er verwarring: ‘o sorry mevrouw’. Ik heb daar wel begrip voor. Zolang het met respect is. We moeten elkaar tijd geven om eraan te wennen. Hopelijk komt er een tijd dat we niet meer alleen kijken naar de buitenkant en daar een label aan hangen. Dan kan je eindelijk zijn wie je bent: jezelf.

Zit je zelf in een lastige situatie?

Voel je je onveilig? Ben je bang voor je partner? Of wordt er thuis gescholden of met spullen gegooid? Dan kun je te maken hebben met huiselijk geweld of kindermishandeling. Deel jouw zorgen en zoek hulp.

  • Ga in gesprek met mensen om je heen, een vriend(in), buren, of iemand op school, lotgenoten;
  • Zoek hulp en ondersteuning bij Sociale Wijkteams, Centrum Jong of de huisarts;
  • Ga een anoniem gesprek aan met iemand van Open de Voordeur;
  • Download de hulpapp.nl voor directe verwijzing naar hulp in jouw eigen omgeving.

Bel of chat nu

Bel of chat gratis met Veilig Thuis: 0800-2000. Het Advies- en meldpunt voor kindermishandeling en huiselijk geweld. 

Hoog contrastToegankelijkheidsverklaringGa naar Zaanstad.nl