"Iemand moet toch iets aan mij gemerkt hebben?"
Mijn broer was zo woedend dat hij gaten in de muur sloeg. Hij schreeuwde en schold ons uit. Ik was negen jaar en zo vreselijk bang. Het duurde jaren voordat Tom zich afvroeg of het bij hem thuis wel ‘normaal’ was. Al die tijd vluchtte hij het huis uit. Zo probeerde hij te voorkomen dat zijn broer woedeaanvallen kreeg. Pas toen de buren aangaven dat hij wel erg vaak bij ze langskwam om bij te tanken, is hij op zoek gegaan naar hulp.
“Achteraf denk ik: dat moet iemand toch aan mij gemerkt hebben? Bijvoorbeeld die ene keer toen ik gehaast en geschrokken op school in Wormerland aankwam. Hoog in mijn adem en ik denk lijkbleek. Mijn moeder en ik hadden een afspraak. Net daarvoor werd mijn broer zo woedend dat hij gaten in de muur sloeg. Hij schreeuwde en schold ons uit. Ik was negen jaar en zo vreselijk bang dat ik naar buiten vluchtte op één schoen.
Weg hier. Hij vliegt mij aan’, dacht ik. ‘Hij maakt mij en mijn moeder hartstikke dood’. Bij onze fietsenberging pufte ik uit. Snel terug naar binnen om de andere schoen te pakken? Dat durfde ik niet. Waar was mama? O, gelukkig daar kwam ze al aan. Met mijn schoen. Ik voelde dat ze bang was. ‘Snel, snel, dan maar zo op de fiets’, stresste ze. ‘We moeten ook niet te laat zijn voor die afspraak'.
Op school zei niemand er wat van. Niemand die even vroeg: ‘Joh, je ziet zo bleek en je ademt zo snel. Gaat het wel? Wat gebeurde er net allemaal bij je thuis?’
Op een middag flipte mijn broer weer eens. Hij dreigde mijn moeder iets aan te doen en ik sprong ertussen. Er knapte iets in mij. Ik besefte: ‘Nu moet ik haar beschermen’. Dus dat deed ik. Mijn denken werd super helder en ik kon alleen maar slaan, schoppen en schreeuwen. Heel gecontroleerd. Als een leeuw stond ik voor mijn moeder.
Opeens was mijn vader daar. Ons gevecht stopte. Het werd stil. Doodstil. Ik voelde me overspoeld door verdriet.
In het gesprek erna kreeg ik de schuld. Ik deed zo agressief tegen mijn broer. ‘Huh? Ik? De zoon die altijd stilletjes deed alsof hij er niet was. Ik agressief?’ Het klopte totaal niet.
Ik probeerde mijn ouders uit te leggen waarom ik daar zo breed was blijven staan. Midden in de huiskamer. Tussen de scherven servies, tussen de borden die mijn broer kapot had gesmeten. Dat ik ertussen gesprongen was om mijn moeder te beschérmen.
Het werd emotioneel. ‘Daar hoef jij je geen zorgen over te maken’, snikte mijn moeder. En opeens besefte ik: ‘Zo hoort het inderdaad niet. Jullie horen mij te beschermen, tegen zijn agressie en geschreeuw. Dit is hier de omgekeerde wereld.’
Een nieuw soort hopeloosheid maakte zich van mij meester. Een besef: ‘Als mijn ouders niet voor mij opkomen. Dan moet ik het zelf maar doen.’ Ik wist het zeker: ‘Vanaf nu wordt alles anders’. Dat klopte. Ik was nóg minder thuis. En ik deinsde niet meer terug. Als mijn broer begon met mopperen en schelden, schold ik net zo hard terug. Gezelliger werd het thuis zeker niet. Dat moeten onze buren van toen zeker gehoord hebben.”
Op een goed moment kwam ik bijna dagelijks bijtanken bij een gezin van een vriend. ‘Tom’, zeiden die ouders op een dag, ‘we vinden je hartstikke aardig. Maar elke dag hier is misschien wat veel?’
‘Snap ik’, zei ik. En ik voelde mij vreselijk afgewezen. Ik pakte mijn jas en mijn tas en trok de deur achter mij dicht. Lekke band. Ook dat nog. Met mijn fiets aan de hand liep ik langs het water. Het pad was blubberig. De mist trok op. Het werd fris. Ik keek naar de molens en ik begon erover na te denken: ‘Hoe komt het dat ik me bij hen prettiger voel dan thuis? Wie kan me dat vertellen? Ik appte naar Veilig Thuis via de chat op www.veiligthuis.nl.’
Voel je je onveilig? Ben je bang voor je partner? Of wordt er thuis gescholden of met spullen gegooid? Dan kun je te maken hebben met huiselijk geweld of kindermishandeling. Deel jouw zorgen en zoek hulp.
Bel of chat gratis met Veilig Thuis: 0800-2000. Het Advies- en meldpunt voor kindermishandeling en huiselijk geweld.